An Aesthetic Surplus

Bu seri, biçimin kendi sınırına dayandığı, temsili mümkün kılan düzenin taşkınlığa dönüştüğü noktaları araştırır. İnsan bedeni burada bir figür değil, arzunun ve bastırmanın çarpıştığı bir yüzeydir. Arzu, her zaman kendi nesnesinden yoksundur; tam da bu yoksunluk, biçimin fazlalığını üretir. Renk, jest ve yüz ifadesi, anlamın taşıyamadığı artığı görünür kılar. Bu fazlalık, bir estetik strateji olmaktan çok, varoluşun kendi fazlalığıdır. Kültürel düzenin tutamadığı, ama tam da bu nedenle temsil ettiği bir yoğunluk. Estetik burada güzelliğin dengesiyle değil, biçimin kendi çöküşünü sahneleyebilme yetisiyle ilgilidir. Her figür, kontrolün estetiğini taşırken aynı anda çözülmenin eşiğinde salınır; hem biçimdir hem de biçimin reddi. “An aesthetic surplus” tam da bu arada doğar: görünürlük ile taşkınlık, anlam ile sessizlik, beden ile simge arasındaki gerilimde. Bu gerilim, insanın kendini biçim aracılığıyla aşma ve sonunda kendi eksikliğini estetik bir olasılığa dönüştürme hâlidir.